सा राक्षसेन्द्रस्य वचो निशम्य तद्रावणस्याप्रियमप्रियार्ता
सीता वितत्रास यथा वनान्ते सिंहाभिपन्ना गजराजकन्या
सा राक्षसीमध्यगता च भीरुर्वाग्भिर्भृशं रावणतर्जिता च
कान्तारमध्ये विजने विसृष्टा बालेव कन्या विललाप सीता
सत्यं बतेदं प्रवदन्ति लोके नाकालमृत्युर्भवतीति सन्तः
यत्राहमेवं परिभर्त्स्यमाना जीवामि किञ्चित्क्षणमप्यपुण्या
सुखाद्विहीनं बहुदुःखपूर्णमिदं तु नूनं हृदयं स्थिरं मे
विशीर्यते यन्न सहस्रधाऽद्य वज्राहतं शृङ्गमिवाचलस्य
नैवास्ति दोषं मम नूनमत्र वध्याऽहमस्याप्रियदर्शनस्य
भावं न चास्याहमनुप्रदातुमलं द्विजो मन्त्रमिवाद्विजाय
नूनं ममाङ्गान्यचिरादनार्यः शस्त्रैः शितैश्छेत्स्यति राक्षसेन्द्रः
तस्मिन्ननागच्छति लोकनाथे गर्भस्थजन्तोरिव शल्यकृन्तः
दुःखं बतेदं मम दुःखिताया मासौ चिरायाधिगमिष्यतो द्वौ
बद्धस्य वध्यस्य तथा निशान्ते राजापराधादिव तस्करस्य
हा राम हा लक्ष्मण हा सुमित्रे हा राममातः सह मे जनन्या
एषा विपद्याम्यहमल्पभाग्या माहार्णवे नौरिव मूढवाता
तरस्विनौ धारयता मृगस्य सत्त्वेन रूपं मनुजेन्द्रपुत्रौ
नूनं विशस्तौ मम कारणात् तौ सिंहर्षभौ द्वाविव वैद्यतेन
नूनं स कालो मृगरूपधारी मामल्पभाग्यां लुलुभे तदानीम्
यत्रार्यपुत्रं विससर्ज मूढा रामानुजं लक्ष्मणपूर्वजं च
हा राम सत्यव्रत दीर्घबाहो हा पूर्णचन्द्रप्रतिमानवक्र
रा जीवलोकस्य हितः प्रियश्च वध्यां न मां वेत्सि हि राक्षसानाम्
अनन्यदेवत्वमियं क्षमा च भूमौ च शय्या नियमश्च धर्मे
पतिव्रतात्वं विफलं ममेदं कृतं कृतघ्नेष्विव मानुषाणाम्
मोघो हि धर्मश्चरितो मयाऽयं तथैकपत्नीत्वमिदं निरर्थम्
या त्वां न पश्यामि कृशा विवर्णा हीना त्वया सङ्गमने निराशा
पितुर्निदेशं नियमेन कृत्वा वनान्निवृत्तश्चरितव्रतश्च
स्त्रीभिस्तु मन्ये विपुलेक्षणाभिस्त्वं रंस्यसे वीतभयः कृतार्थः
अहं तु राम त्वयि जातकामा चिरं विनाशाय निबद्धभावा
मोघं चरित्वाऽथ तपोव्रतं च त्यक्ष्यामि धिग् जीवितमल्पभाग्या
सा जीवितं क्षिप्रमहं त्यजेयं विषेण शस्त्रेण शितेन वापि
विषस्य दाता नहि मेऽस्ति कश्चिच्छस्त्रस्य वा वेश्मनि राक्षसस्य
इतीव देवी बहुधा विलप्य सर्वात्मना राममनुस्मरन्ती
प्रवेपमाना परिशुष्कवक्त्रा नगोत्तमं पुष्पितमाससाद
शोकाभितप्ता बहुधा विचिन्त्य सीताऽथ वेण्युद्ग्रथनं गृहीत्वा
उद्बध्य वेण्युद्ग्रथनेन शीघ्रमहं गमिष्यामि यमस्य मूलम्
उपस्थिता सा मृदुसर्वगात्रा शाखां गृहीत्वाऽथ नगस्य तस्य
शोकानिमित्तानि तथा बहूनि धैर्यार्जितानि प्रवराणि लोके
प्रादुर्निमित्तानि तदा बभूवुः पुरापि सिद्धान्युपलक्षितानि