सीताया वचनं श्रुत्वा दशग्रीवः प्रतापवान्
हस्ते हस्तं समाहत्य चकार सुमहद्वपुः
स मैथिलीं पुनर्वाक्यं बभाषे च ततो भृशम्
नोन्मत्तया श्रुतौ मन्ये मम वीर्यपराक्रमौ
उद्वहेयं भुजाभ्यां तु मेदिनीमम्बरे स्थितः
आपिबेयं समुद्रं च हन्यां मृत्युं रणे स्थितः
अर्कं रुन्ध्यां शरैस्तीक्ष्णैर्विभिन्द्यां हि महीतलम्
कामरूपिणमुन्मत्ते पश्य मां कामदं पतिम्
एवमुक्तवतस्तस्य सूर्यकल्पे शिखिप्रभे
क्रुद्धस्य हरिपर्यन्ते रक्ते नेत्रे बभूवतुः
सद्यः सौम्यं परित्यज्य भिक्षुरूपं स रावणः
स्वं रूपं कालरूपाभं भेजे वैश्रवणानुजः
क्रोधेन महताविष्टो नीलजीमूतसन्निभः
दशास्यः कार्मुकी बाणी बभूव क्षणदाचरः
स परिव्राजकच्छद्म महाकायो विहाय तत्
प्रतिपद्य स्वकं रूपं रावणो राक्षसाधिपः
संरक्तनयनः क्रोधाज्जीमूतनिचयप्रभः
रक्ताम्बरधरस्तस्थौ स्त्रीरत्नं प्रेक्ष्य मैथिलीम्
स तामसितकेशान्तां भास्करस्य प्रभामिव
वसनाभरणोपेतां मैथिलीं रावणोऽब्रवीत्
त्रिषु लोकेषु विख्यातं यदि भर्तारमिच्छसि
मामाश्रय वरारोहे तवाहं सदृशः पतिः
मां भजस्व चिराय त्वमहं श्लाघ्यः प्रियस्तव
नैव चाहं क्वचिद्भद्रे करिष्ये तव विप्रियम्
त्यज्यतां मानुषो भावो मयि भावः प्रणीयताम्
राज्याच्च्युतमसिद्धार्थं रामं परिमितायुषम्
कैर्गुणैरनुरक्ताऽसि मूढे मण्डितमानिनि
यः स्त्रिया वचनाद्राज्यं विहाय ससुहृज्जनम्
अस्मिन् व्यालानुचरिते वने वसति दुर्मतिः
अभिगम्य सुदुष्टात्मा राक्षसः काममोहितः
जग्राह रावणः सीतां बुधः खे रोहिणीमिव
वामेन सीतां पद्माक्षीं मूर्द्धजेषु करेण सः
ऊर्वोस्तु दक्षिणेनैव परिजग्राह पाणिना
तं दृष्ट्वा मृत्युसङ्काशं तीक्ष्णदंष्ट्रं महाभुजम्
प्राद्रवन् गिरिसङ्काशं भयार्ता वनदेवताः
स च मायामयो दिव्यः खरयुक्तः खरस्वनः
प्रत्यदृश्यत हेमाङ्गो रावणस्य महारथः
ततस्तां परुषैर्वाक्यैर्भर्त्सयन् स महास्वनः
अङ्केनादाय वैदेहीं रथमारोपयत्तदा
सा गृहीता विचुक्रोश रावणेन यशस्विनी
रामेति सीता दुःखार्ता रामं दूरगतं वने
तामकामां स कामार्तः पन्नगेन्द्रवधूमिव
विवेष्टमानामादाय उत्पपाताथ रावणः
ततः सा राक्षसेन्द्रेण ह्रियमाणा विहायसा
भृशं चुक्रोश मत्तेव भ्रान्तचित्ता यथातुरा
हा लक्ष्ण महाबाहो गुरुचित्तप्रसादक
ह्रियमाणां न जानीषे रक्षसा माममर्षिणा
जीवितं सुखमर्थांश्च धर्महेतोः परित्यजन्
ह्रियमाणामधर्मेण मां राघव न पश्यसि
ननु नामाविनीतानां विनेतासि परन्तप
कथमेवंविधं पापं न त्वं शास्सि हि रावणम्
नतु सद्योऽविनीतस्य दृश्यते कर्मणः फलम्
कालोप्यङ्गी भवत्यत्र सस्यानामिव पक्तये
स कर्म कृतवानेतत् कालोपहतचेतनः
जीवितान्तकरं घोरं रामाद्व्यसनमाप्नुहि
हन्तेदानीं सकामाऽस्तु कैकेयी सह बान्धवैः
ह्रिये यद्धर्मकामस्य धर्मपत्नी यशस्विनः
आमन्त्रये जनस्थाने कर्णिकारान् सुपुष्पितान्
क्षिप्रं रामाय शंसध्वं सीतां हरति रावणः
माल्यवन्तं शिखरिणं वन्दे प्रस्रवणं गिरम्
क्षिप्रं रामाय शंस त्वं सीतां हरति रावणः
हंसकारण्डवाकीर्णां वन्दे गोदावरीं नदीम्
क्षिप्रं रामाय शंस त्वं सीतां हरति रावणः
दैवतानि च यान्यस्मिन् वने विविधपादपे
नमस्करोम्यहं तेभ्यो भर्तुः शंसत मां हृताम्
यानि कानि चिदप्यत्र सत्त्वानि निवसन्त्युत
सर्वाणि शरणं यामि मृगपक्षिगणानपि
ह्रियमाणां प्रियां भर्तुः प्राणेभ्योऽपि गरीयसीम्
विवशाऽपहृता सीता रावणेनेति शंसत
विदित्वा मां महाबाहुरमुत्रापि महाबलः
आनेष्यति पराक्रम्य वैवस्वतहृतामपि
सा तदा करुणा वाचो विलपन्ती सुदुःखिता
वनस्पतिगतं गृध्रं ददर्शायतलोचना
सा तमुद्वीक्ष्य सुश्रोणी रावणस्य वशं गता
समाक्रन्दद्भयपरा दुःकोपहतया गिरा
जटोयो पश्य मामार्य ह्रियमाणामनाथवत्
अनेन राक्षसेन्द्रेण करुणं पापकर्मणा
नैष वारयितुं शक्यस्तव क्रूरो निशाचरः
सत्त्ववान् जितकाशी च सायुधश्चैव दुर्मतिः
रामाय तु यथातत्त्वं जटायो हरणं मम
लक्ष्मणाय च तत्सर्वमाख्यातव्यमशेषतः