तथा तु तं समादिश्य भ्रातरं रघुनन्दनः
बबन्धासिं महातेजा जाम्बूनदमयत्सरुम्
ततस्त्र्यवनतं चापमादायात्मविभूषणम्
आबध्य च कलापौ द्वौ जगामोदग्रविक्रमः
बभूवान्तर्हितस्त्रासात्पुनः सन्दर्शनेऽभवत्
बद्धासिर्धनुरादाय प्रदुद्राव यतो मृगः
तं स्म पश्यति रूपेण द्योतमानमिवाग्रतः
अवेक्ष्यावेक्ष्य धावन्तं धनुष्पाणिं महावने
अतिवृत्तमिषोः पाताल्लोभयानं कदाचन
शङ्कितं तु समुद्भ्रान्तमुत्पतन्तमिवाम्बरे
दृश्यमानमदृश्यं च वनोद्देशेषु केषुचित्
छिन्नाभ्रौरिव संवीतं शारदं चन्द्रमण्डलम्
मुहर्तादेव ददृशे मुहुर्दूरात्प्रकाशते
दर्शनादर्शनादेवं सोऽपाकर्षत राघवम्
सुदूरमाश्रमस्यास्य मारीचो मृगतां गतः
आसीत्क्रुद्धस्तु काकुत्स्थो विवशस्तेन मोहितः
अथावतस्थे सम्भ्रान्तश्छायामाश्रित्य शाद्वले
स तमुन्मादयामास मृगरूपो निशाचरः
मृगैः परिवृतो वन्यैरदूरात् प्रत्यदृश्यत
ग्रहीतुकामं दृष्ट्वैनं पुनरेवाभ्यधावत
तत्क्षणादेव सन्त्रासात्पुनरन्तर्हितोऽभावत्
दृष्ट्वा रामो महातेजास्तं हन्तुं कृतनिश्चयः
भूयस्तु शऱमुद्धृत्य कुपितस्तत्र राघवः
सूर्यरश्मिप्रतीकाशं ज्वलन्तमरिमर्दनः
सन्धाय सुदृढे चापे विकृष्य बलवद्बली
तमेव मृगमुद्दिश्य श्वसन्तमिव पन्नगम्
मुमोच ज्वलितं दीप्तमस्त्रं बह्मविनिर्मितम्
शरीरं मृगरूपस्य विनिर्भिद्य शरोत्तमः
मारीचस्यैव हृदयं बिभेदाशनिसन्निभः
तालमात्रमथोत्प्लुत्य न्यपतत्स शरातुरः
विनदन् भैरवं नादं धरण्यामल्पजीवितः
स्मृत्वा तद्वचनं रक्षो दध्यौ केन तु लक्ष्मणम्
इह प्रस्थापयेत्सीता शून्ये तां रावणो हरेत्
स प्राप्तकालमाज्ञाय चकार च ततः स्वरम्
सदृशं राघवस्यैव हा सीते लक्ष्मणेति च
तेन मर्मणि निर्विद्धः शरेणानुपमेन च
मृगरूपं तु तत्त्यक्त्वा राक्षसं रूपमात्मनः
चक्रे स सुमहाकायो मारीचो जीवितं त्यजन्
ततो विचित्रकेयूरः सर्वाभरणभूषितः
हेममाली महादंष्ट्रो राक्षसोऽभूच्छराहतः
रामो रुधिरसिक्ताङ्गं वेष्टमानं महीतले
जगाम मनसा सीतां लक्ष्मणस्य वचः स्मरन्
मारीचस्यैव मायैषा पूर्वोक्तं लक्ष्णेन तु
तत्तथा ह्यभवच्चाद्य मारीचोऽयं मया हतः
हा सीते लक्ष्मणेत्येवमाक्रुश्य च महास्वनम्
ममार राक्षसः सोऽयं श्रुत्वा सीता कथं भवेत्
लक्ष्मणश्च महाबाहुः कामवस्थां गमिष्यति
इति सञ्चिन्त्य धर्मात्मा रामो हृष्टतनूरुहः
तत्र रामं भयं तीव्रमाविवेश विषादजम्
निहत्य पृषतं चान्यं मांसमादाय राघवः
त्वरमाणो जनस्थानं ससाराभिमुखस्तदा