ततः शूर्पणखा घोरा राघवाश्रममागता
रक्षसामाचचक्षे तौ भ्रातरौ सह सीतया
ते रामं पर्णशालायामुपविष्टं महाबलम्
ददृशुः सीतया सार्धं वैदेह्या लक्ष्मणेन च
तान् दृष्ट्वा राघवः श्रीमानागतां तां च राक्षसीम्
अब्रवीद् भ्रातरं रामो लक्ष्मणं दीप्ततेजसम्
मुहुर्तं भव सौमित्रे सीतायाः प्रत्यनन्तरः
इमानस्या वधिष्यामि पदवीमागतानिह
वाक्यमेतत्ततः श्रुत्व रामस्य विदितात्मनः
तथेति लक्ष्मणो वाक्यं रामस्य प्रत्यपूजयत्
राघवोऽपि महञ्चापं चामीकरविभूषितम्
चकार सज्यं धर्मात्मा तानि रक्षांसि चाब्रवीत्
पुत्रौ दशरथस्यावां भ्रातरौ रामलक्ष्मणौ
प्रविष्टौ सीतया सार्धं दुश्चरं दण्डकावनम्
फलमूलाशनौ दान्तौ तापसौ धर्मचारिणौ
वसन्तौ दण्डकारण्ये किमर्थमुपहिंसथ
युष्मान् पापात्मकान् हन्तुं विप्रकारान् महाहवे
ऋषीणां तु नियोगेन प्राप्तोऽहं सशरायुधः
तिष्ठतैवात्र सन्तुष्टा नोपावर्तितुमर्हथ
यदि प्राणैरिहार्थो वा निवर्तध्वं निशाचराः
तस्य तद्वचनं श्रुत्वा राक्षसास्ते चतुर्दश
ऊचुर्वाचं सुसङ्क्रुद्धा ब्रह्मघ्नाः शूलपाणयः
क्रोधमुत्पाद्य नो भर्तुः खरस्य सुमहात्मनः
त्वमेव हास्यसे प्राणानद्यास्माभिर्हतो युधि
का हि ते शक्तिरेकस्य बहूनां रणमूर्धनि
अस्माकमग्रतः स्थातुं किं पुनर्योद्धुमाहव
एहि बाहुप्रयुक्तैर्नः परिघैः शूलपट्टिशैः
प्राणांस्त्यक्षङसि वीर्यं च धनुश्च करपीडितम्
तानि शूलानि काकुत्स्थः समस्तानि चतुर्दश
तावद्भिरेव चिच्छेद शरैः काञ्चनभूषणैः
ततः पश्चान्महातेजा नाराचान् सूर्यसन्निभान्
जग्राह परमक्रुद्धश्चतुर्दश शिलाशितान्
गृहीत्वा धनुरायम्य लक्ष्यानुद्दिश्य राक्षसान्
मुमोच राघवो बाणान् वज्रानिव शतक्रतुः
ते भित्त्वा रक्षसां वेगाद्वक्षांसि रुधिराप्लुताः
विनिष्पेतुस्तदा भूमौ न्यमज्जन्ताशनिस्वनाः
ते भिन्नहृदया भूमौ छिन्नमूला इव द्रुमाः
निपेतुः शोणितार्द्राङ्गा विकृता विगतासवः
तान् दृष्ट्वा पतितान् भूमौ राक्षसी क्रोधमूर्च्छिता
परित्रस्ता पुनस्तत्र व्यसृजद्भैरवस्वनान्
पपात पुनरेवार्ता सनिर्यासेव सल्लकी
निपातितान् दृश्य रणे तु राक्षसान् प्रधाविता शूर्पणखा पुनस्ततः
वधं च तेषां निखिलेन रक्षसां शशंस सर्वं भगीनी खरस्य सा