रामस्तु सहितो भ्रात्रा सीतया च परन्तपः
सुतीक्ष्णस्याश्रमपदं जगाम सह तैर्द्विजैः
स गत्वाऽदूरमध्वानं नदीस्तीर्त्वा बहूदकाः
ददर्श विपुलं शैलं महामेघमिवोन्नतम्
ततस्तदिक्ष्वाकुवरौ सन्ततं विविधैर्द्रुमैः
काननं तौ विविशतुस्सीतया सह राघवौ
प्रविष्टस्तु वनं घोरं बहुपुष्पफलद्रुमम्
ददर्शाश्रममेकान्ते चीरमालापरिष्कृतम्
तत्र तापसमासीनं मलपङ्कजटाधरम्
रामस्सुतीक्ष्णं विधिवत्तपोवृद्धमभाषत
रामोऽहमस्मि भगवन् भवन्तं द्रष्टुमागतः
त्वं माऽभिवद धर्मज्ञ महर्षे सत्यविक्रम
स निरीक्ष्य ततो वीरं रामं धर्मभृतां वरम्
समाश्लिष्य च बाहुभ्यामिदं वचनमब्रवीत्
स्वागतं खलु ते वीर राम धर्मभृतां वर
आश्रमोऽयं त्वयाक्रान्तः सनाथ इव साम्प्रतम्
प्रतीक्षमाणस्त्वामेव नारोहेऽहं माहायशः
देवलोकमितो वीर देहं त्यक्त्वा महीतले
चित्रकूटमुपादाय राज्यभ्रष्टोऽसि मे श्रुतः
उपागम्य च मां देवो महादेवस्सुरेश्वरः
सर्वान् लोकान् जितानाह मम पुण्येन कर्मणा
तेषु देवर्षिजुष्टेषु जितेषु तपसा मया
मत्प्रसादात्सभार्यस्त्वं विहरस्व सलक्ष्मणः
तमुग्रतपसा युक्तं महर्षिं सत्यवादिनम्
प्रत्युवाचात्मवान् रामो ब्रह्माणमिव काश्यपः
अहमेवाहरिष्यामि स्वयं लोकान्महामुने
आवासं त्वहमिच्छामि प्रदिष्टमिह कानने
भवान् सर्वत्र कुशलस्सर्वभूतहिते रतः
आख्यातश्शरभङ्गेण गौतमेन महात्मना
एवमुक्तस्तु रामेण महर्षिर्लोकर्विश्रुतः
अब्रवीन्मधुरं वाक्यं हर्षेण महताप्लुतः
अयमोवाश्रमो राम गुणवान् रम्यतामिह
ऋषिसङ्घानुचरितस्सदा मूलफलान्वितः
अटित्वा प्रतिगच्छन्ति लोभयित्वाकुतोभयाः
नान्यो दोषो भवेदत्र मृगेभ्योऽन्यत्र विद्धि वै
तच्छ्रुत्वा वचनं तस्य महर्षेर्लक्ष्मणाग्रजः
उवाच वचनं धीरो विकृष्य सशरं घनुः
तानहं सुमहाभाग मृगसङ्घान् समागतान्
हन्यां निशितधारेण शरेणाशनिवर्चसा
भवांस्तत्राभिषज्येत किं स्यात्कृच्छ्रतरं ततः
एतस्मिन्नाश्रमे वासं चिरं तु न समर्थये
तमेवमुक्त्वा वरदं रामस्सन्ध्यामुपागमत्
अन्वास्य पश्चिमां सन्ध्यां तत्र वासमकल्पयत्
सुतीक्ष्णस्याश्रमे रम्ये सीतया लक्ष्मणेन च
ततश्शुभं तापसभोज्यमन्नं स्वयं सुतीक्ष्णः पुरुषर्षभाभ्याम्
ताभ्यां सुसुत्कृत्य ददौ महात्मा सन्ध्यानिवृत्तौ रजनीमवेक्ष्य